مقیاس در موسیقی چیست؟

موسیقی از سه عنصر ملودی، هارمونی و ریتم تشکیل شده است. همه موسیقی ‌ها دارای ریتم هستند، چه آن هایی باشند که با طبل نواخته می شوند و چه آهن گهایی که برای گروه آواز و سرود باخ ساخته می شوند. ملودی و هارمونی اجزاء ضروری در آهنگ سازی نیستند، اما اکثریت قریب به اتفاق موسیقی ها از این دو عنصر برخوردارند. در موسیقی غربی، ملودی و هارمونی از 12 نواک (Pitch) مجزا مشتق می ‌شوند و می ‌توان آن ‌ها را در یک سری گام کنار هم قرار داد. کلاس آواز در غرب تهران

گام یا مقیاس چیست؟

مقیاس (Scale)، دنباله ‌ای از نت‌ ها است که از 12 نواک یا نت موجود انتخاب می ‌شوند. (بعضی از موسیقی های قدیمی، به‌ ویژه موسیقی آسیای جنوبی، میکروتونالیته ‌هایی دارد که تعداد نواک های موجود را بیشتر می کند.)

هیچ قاعده ای وجود ندارد که بگوید یک مقیاس باید چند نت داشته باشد. رایج‌ ترین مقیاس‌ ها در موسیقی غربی هفت نواک دارند، به همین دلیل “هپتاتونیک” (که به معنای هفت تون است) نامیده می ‌شوند. مقیاس ‌های دیگر نت ‌های کم تری دارند ؛ به طور مثال مقیاس‌ های پنج نتی یا “پنتاتونیک” که در موسیقی پاپ بسیار رایج هستند. حتی مقیاسی وجود دارد که از تمام 12 نت استفاده می کند که به آن مقیاس “کروماتیک” می گویند. کلاس خوانندگی در اصفهان
 
مقیاس های ماژور در مقایسه با مینور

با این که موسیقی غربی دارای طیف وسیعی از مقیاس یا گام‌ هاست، اما باز هم برخی از آن ها بیشتر از بقیه استفاده می ‌شوند. عنصر سازنده موسیقی غربی، گام ماژور است که از هفت نت تشکیل شده اند. از پایین ترین نت شروع شده و به سمت بالا می رود:

1-نت ریشه

2- یک پرده کامل بالاتر از ریشه

3- یک پرده کامل بالاتر از نت دوم

4- نیم پرده بالاتر از نت سوم

5- یک پرده کامل بالاتر از نت چهارم

6- یک پرده کامل بالاتر از نت پنجم

7- یک پرده کامل بالاتر از ششم

سپس، با یک نیم پرده دیگر، که به “ریشه” برمی گردید. فقط حالا یک اکتاو بالاتر از قبل است.

آموزشگاه موسیقی در اصفهان

نکته کلیدی در درجه (Degree) سوم گام ماژور است. این همان نتی است که به این گام به جای صدای دلهره آور و غمناک، حالت “شاد و نشاط آور” می دهد. نکته کلیدی دیگر درجه هفتم است که گاهی اوقات به آن نت پیشران یا Leading tone می گویند؛ چرا که شما را مستقیما به ریشه گام هدایت می کند.

مقیاس مینور چیست؟

دومین عنصر بنیادی موسیقی غربی، مقیاس مینور است که اکثر مردم آن را اضظراب آورتر و غمگین ‌تر (حتی گاهی اوقات ترسناک ‌تر) از مقیاس ماژور می‌ دانند. در واقع سه مقیاس مینور وجود دارد؛ مینور طبیعی، مینور هارمونیک و مینور ملودیک. اما این مقیاس مینور طبیعی است که به گوش شنوندگان موسیقی غربی آشناتر به نظر می رسد. این گام شبیه به مقیاس ماژور است، اما با چند نیم پرده که قبلا کامل بوده اند.

1-نت ریشه

2- یک پرده کامل بالاتر از ریشه

B – 3 نیم پرده بالاتر از نت دوم

4- نیم پرده بالاتر از نت سوم

5- یک پرده کامل بالاتر از نت چهارم

6- b نیم پرده بالاتر از نت پنجم

7- b یک پرده کامل بالاتر از ششم

و سپس یک پرده کامل بالا می رود که به ریشه می رسد، اما باز هم یک اکتاو بالاتر از قبل است.

تفاوت مقیاس ماژو و مینور

مقیاس مینور هارمونیک چیست؟

در مقیاس مینور هارمونیک، درجه هفتم گام بالا می رود. با این که گام مینور طبیعی یک “هفتم بمل” یا “هفتم مینور” دارد، مقیاس مینور هارمونیک دارای یک “هفتم طبیعی” است. بله، درست خواندید! آن هفتم طبیعی در گام مینور طبیعی وجود ندارد! بیایید این دو گام را با هم مقایسه کنیم تا تفاوت را ببینیم.

مقیاس مینور طبیعی E از 7 نت تشکیل شده است:

E-F#-G-A-B-C-D .

مقیاس مینور هارمونیک E هم از 7 نت تشکیل شده است :

E-F#-G-A-B-C-D#.

تنها تفاوت بین این دو این است که D به D# تغییر پیدا کرد. این باعث می ‌شود که درجه هفتم یک تن پیشران باشد، درست مثل همان چیزی که در گام ماژور دارید. مقیاس مینور هارمونیک صدای “عربی” طوری تولید می ‌کند، زیرا ریشه این گام در موسیقی سنتی شمال آفریقا و شبه جزیره ایبری است. (البته در موسیقی راک هم استفاده می شود. برای شنیدن ترکیب بلوز و مینور هارمونیک ، تک نوازی اسلش را در آهنگ “Sweet Child O’ Mine” از Guns N’ Roses ببینید.)

مقیاس مینور ملودیک چیست؟

مقیاس مینور ملودیک یک گام عجیب و غریب است. با بالا رفتن این گام، درجه سوم بمل (یا سوم مینور) نواخته می شود، اما بقیه نت هایش مثل نت های یک مقیاس ماژور (درجه 6 طبیعی و 7 طبیعی) هستند. اما با به خاطر نزولی شدن مقیاس مینور ملودیک، درست مثل یک مقیاس مینور طبیعی نواخته می شود. مثال زیر را در نظر بگیرید:

مقیاس مینور ملودیک E در حال افزایش است :

E -F# -G -A -B -C# -D#

مقیاس مینور ملودیک E در حال کاهش است :

E -D -C -B -A -G -F#

از این سه مقیاس فرعی، مقیاس مینور ملودیک کم تر مورد استفاده قرار می گیرد. شما آن را در برخی از آثار موسیقی کلاسیک خواهید یافت، و برخی از نوازندگان جاز آن را در تک‌نوازی‌های شان اجرا می کنند.

مقیاس های پنتاتونیک و مقیاس های بلوز

مقیاس های پنتاتونیک نسخه کاهش یافته مقیاس های ماژور و مینور هستند.

مقیاس ماژور پنتاتونیک مقیاس ماژور بدون درجه 4 و 7 است. در اصل درجات باقیمانده به این صورت خواهند بود:

1-2-3-5-6

مقیاس پنتاتونیک مینور تغییر یافته مقیاس مینور طبیعی است. برای تبدیل مقیاس مینور طبیعی به مقیاس پنتاتونیک مینور، درجه 2 و 6 را حذف کنید. درجات باقیمانده عبارتند از:

1 -b3 -4 -5 -b7

مقیاس های بلوز مقیاس های پنتاتونیک با نت های اضافه هستند و این نت ها از نوازنده ای به نوازنده دیگر متفاوت اجرا می شوند. برای “بلوز کردن” یک مقیاس پنتاتونیک ماژور، این نت ها را اضافه کنید:

1-پنجم بمل (مثلا Ab در کلید D ماژور)

2- سوم بمل (برای همراه شدن با یک سوم طبیعی ، مثلا F در کلید D ماژور)

3- هفتم تخت (مثلا C در کلید D ماژور)

4- هفتم طبیعی (که در کلید D ماژور C# خواهد بود)، اما فقط به عنوان یک ” نت گذر ” بین C و D. اگر می‌خواهید صدای آهنگ تان بلوز طوری به نظر برسد، در استفاده از هفتم طبیعی معطل نکنید.

5- در واقع، اگر زیاد درنگ نکنید، می توانید هر نت را در مقیاس ماژور بلوز به کار بگیرید. اما یکی از نت هایی که عموما باید از آن اجتناب کنید، 6ام بمل است (مثل ًBb در کلید D ماژور). این نت واقعا مثل یک وصله ناجور در تونالیته ماژور خواهد بود.

برای “بلوز” کردن یک مقیاس پنتاتونیک مینور، این نت ها را اضافه کنید:

1-5 ام بمل

2- هفتم طبیعی علاوه بر هفتم بمل که از قبل در مقیاس پنتاتونیک مینور قرار دارد. ( اما فقط از آن برای گذر بین 7 و ریشه استفاده کنید. با این اوصاف در مقیاس بلوز مینور G می توانید از F# استفاده کنید، اما فقط برای اتصال F بهG ).

3- می توانید تقریبا هر نت دیگری را به مقیاس پنتاتونیک مینور اضافه کنید؛ به جز سوم طبیعی. در مقیاس G مینور بلوز معنایش اینست که شما نباید یک B طبیعی را اجرا کنید. این کاملا با ویژگی مینور بودن گامی که اجرا می کنید در تضاد خواهد بود.

4- اما به غیر از سوم طبیعی، تقریبا هر نتی اگر بدانید چه کاری انجام بدهید، می تواند با بقیه گام هماهنگ شود. این کار به تمرین و آزمون و خطا نیاز دارد، اما در نهایت می ‌توانید بفهمید که کدام نت‌ ها برای اضافه شدن به مقیاس پنتاتونیک بهترین گزینه هستند.

در مورد مُد ها چطور؟

مقام ها یا مُد ها (Modes) از نت های یک مقیاس ماژور یا مینور مشتق می شوند. به استثنای چند نوازنده جاز معروف، اکثر نوازندگان از مد هایی استفاده می کنند که از مقیاس ماژور گرفته شده است. این مد ها به شرح زیر هستند:

1-مد ایونین (Ionian). یک الگوی مقیاس ماژور است که از ریشه شروع می شود. بنابراین مقیاس C ماژور و مد C Ionian دقیقا مجموعه یکسانی از نت ها را دارند ، یعنی این نت ها:CDEFGAB . این به این معناست که “مد ایونین” فقط یک روش فانتزی برای بیان ” گام ماژور ” است.

2- مد دوریان (Dorian). یک الگوی مقیاس ماژور است که از درجه 2 شروع می شود. مد دوریان پسر عموی مقیاس مینور به حساب می آید و بین گیتاریست ‌ها از بزرگان جاز مثل Pat Martino گرفته تا خرده هنرمندانی مثل Kirk Hammett بسیار محبوب است.

3- مد فریژین (Phrygian). یک الگوی مقیاس ماژور است که از درجه 3 شروع می شود. مد فریژین هم تونالیته مینور دارد و بیشتر موسیقی عربی اسپانیا و شمال آفریقا را تداعی می کند.

4- مُد لیدیان (Lydian). یک الگوی مقیاس ماژور است که از درجه 4 شروع می شود. مد لیدیان ارتباط نزدیکی با یک مقیاس ماژور دارد و احساس شادی و سرزندگی را در شنونده بر می انگیزد. این مد در موسیقی فیلم های الهام بخشی مثلET: The Extra-Terrestrial جان ویلیامز بسیار محبوب است.

5- مد میکسولیدین (Mixolydian). یک الگوی مقیاس ماژور است که از درجه 5 شروع می شود. با مقیاس ماژور هم مرتبط است، مد میکسولیدین در موسیقی راک، بلوز و فیوژن شنیده می شود. برای شنیدن این مد، به تکنوازی گیتار در ” Reelin’ In The Years ” استیلی دن گوش بدهید.

6- مد ائولین (Aeolian). یک الگوی مقیاس ماژور است که از درجه 6 شروع می شود. این مد در واقع همان الگوی نت مقیاس مینور را دارد، بنابراین مثل مد ایونین ، این مد فقط یک روش فانتزی برای بیان گام ” مینور ” است.

7- مد لوکرین (Locrian). یک الگوی مقیاس ماژور است که از درجه 7 شروع می شود. حالت لوکرین سخت و پیچیده است و به ندرت استفاده می شود. گاهی اوقات تکنوازان جاز از آن برای آکورد های کاسته استفاده می کنند، اما در قطعات پاساژ طولانی خوشایند به گوش نمی رسد.

مقیاس در موسیقی چگونه است؟

 هدف از برنامه ریزی در موسیقی چیست؟

اگر برنامه ريزي وجود نداشته باشد " وقت تمرين" به "وقت سرخوردگي" تبديل مي شود.حتما تجربه اين را داشته ايد که 2 ساعت از وقت خود را براي تمرين گذاشته ايد ولي بعد از اين زمان متوجه مي شويد که هيچ پيشرفت خاصي نداشته ايد! اين به مرور زمان باعث سرخوردگي مي شود و اگر در طول زمان پيشرفت و احساس موفقيت وجود نداشته باشد اين فکر که کلا ساز را کنار بگذاريد بزرگ و بزرگتر ميشود.

به چند مورد توجه داشته باشيد:

" تمرين اجباري نيست!"

اين عبارت براي خيلي ها عجيب به نظر مي رسد چون اصولا بدون تمرين هيچ چيزي فراگيري نمي شود. بله، بدون تمرين هيچ چيزي فراگيري نمي شود ولي قرار نيست که تمرين به زور و باالجبار انجام شود.

" تمرين بايد لذت بخش باشد"

کسي که خود را مجبور به تمرين مي کند، از ابتدا بازنده است. البته اين جمله به اين معنا نيست که هر از چندي تنبلي خود را براي رفتن به اتاق تمرين کنارنگذاريم.

اگر بعد از مدتي تمرين متمرکز براي ما لذت بخش نبود، بهتر است وقتمان را صرف کار ديگري کنيم که از گذراندن وقت براي آن حقيقتا لذت مي بريم.

در کل تمرين يعني رابطه خود را با سازمان حفظ کنيم و از آن نگهداري کنيم. يعني" وقتي "که ما براي خودمان و سازمان مي گذاريم.

تمرين به ما انگيزه و خلاقيت مي دهد و در بهترين حالت "سفري به درون خويش" است. تمرين يعني پي بردن به احتياجي که از درون خويش سرچشمه مي گيرد براي وقت گذاشتن با سازمان.
 

هدف از برنامه ریزی موسیقی

کسي که با اين ديد به تمرين نگاه مي کند، در راه موفقيت گام بر مي دارد.

1- هميشه از روي ساعت تمرين کنيد.

پيشنهاد من تعيين واحدهاي 45 دقيقه اي براي تمرين است.

بعد از هر تمرين بين 5 تا 15 دقيقه فرصت استراحت داريد. تجربه نشان مي دهد که بدون تعيين وقت براي تمرين ، ناخودآگاه وقت صرف "بيهوده با سازبازي کردن" مي شود به جاي اينکه متمرکز روي تمرينات کار شود.

دوستاني که تجربه کار کردن 10 دقيقه روي تکنيک DoubleStrokeRoll” “را دارند مي دانند که 10 دقيقه چقدر مي تواند طولاني باشد.

2- حتما دفترچه "گزارش تمرين" براي خود تهيه کنيد.

در اين دفترچه پيشرفتها و مخصوصا مشکلات در خصوص هر تمرين يادداشت مي شوند.

مهمترين نکات تاريخ شروع تمرين – نوع تمرين- مترونوم مبدا- مترونوم مقصد و مدت تمرين و از همه مهمتر "ارزش گذاري شخصي" هستند.

اين دفترچه براي کنترل خودمان و ايجاد انگيزه بسيار مفيد است.گاهي پيشرفت هايمان چنان آهسته و غير مرئي هستند که با وجود اين دفترچه تمرين واضح مي شوند و باعث ايجاد انگيزه براي ادامه راه مي شوند.

کدام ساز موسیقی مناسب برای نواختن است؟

یکی از ساده ترین راه ها برای انتخاب یک ساز موسیقی، رفتن به یک فروشگاه و امتحان کردن انواع ساز ها و فهمیدن ساز دلخواه است. البته، برای انتخاب یک ساز موسیقی، عوامل زیادی وجود دارند که باید به آن ها توجه کرد؛ مثلا ترجیحات موسیقایی هر فرد، میزان بودجه ی در دسترس، فضایی که هر ساز اشغال می‌کند، خصوصیات شخصیتی هر فرد، قابلیت حمل و نقل آسان ساز و پتانسیل های شغلی هر ساز. کلاس آواز در تهران

معرفی انواع سازها برای کمک در انتخاب یک ساز موسیقی

چه سازی می نوازد؟ سوالی که ممکن است برای خیلی از ما بارهای پیش آمده باشد! اگر قصد انتخاب یک ساز موسیقی دارید یا فقط می خواهید اطلاعاتتان از انواع ساز موسیقی افزایش پیدا کند با ما در مجله قرمز همراه شوید. آموزشگاه موسیقی در اصفهان

ساز های زهی (String instruments):

بسیاری از ساز های زهی، همچون ویولون، ویولا، ویولونسل و کنترباس به تمرینات و صبوری زیادی در آغاز کار احتیاج دارند؛ به دلیل این که پیشرفت در این نوع سازها اغلب روند طولانی تری دارد. این ساز ها همچنین به چابکی و قابلیت هماهنگی زیادی نیاز دارند.

اگر نوازنده سن کمی دارد، باید از بلوغ کافی برای فهمیدن کند بودن روند پیشرفت و یادگیری اولیه در این نوع ساز ها برخوردار باشد. این ساز ها را برای ابتدای کار می‌توان با قیمت نسبتا ارزانی تهیه کرد؛ اما در حین پیشرفت نوازندگی، ممکن است نیاز به خرید ساز هایی با طراحی حرفه ای تر به وجود بیاید که مسلما قیمت بالاتری دارند. کلاس آواز در اصفهان
اکنون به معرفی سازهای معروف در این دسته می‌پردازیم تا برای انتخاب یک ساز موسیقی آماده تر شوید. ویولون، یک ساز با پیشینه ی زیاد است که بیشتر برای نوازندگی در سبک های همه پسند و همچنین سبک کلاسیک کاربرد دارد و مورد علاقه ی افراد است.

ویولا، صدای گرم تری نسبت به ویولون دارد اما یادگیری آن نسبت به ویولون سخت تر است. ویولونسل، صدای پر حجمی دارد و حمل و نقل آن به دلیل بزرگی این ساز، دشوار است و اغلب در برخی سبک های موسیقی همه پسند، سبک کلاسیک و جاز استفاده می‌شود.

کنترباس، بزرگ تر از ویولونسل است، سازی است که با خیلی از ساز های دیگر همخوانی دارد و در بسیاری از سبک های موسیقی از سبک کلاسیک گرفته تا راک، به کار می‌رود. البته برای یادگیری کودکان، نوع کوچکتر آن هم وجود دارد.

این نوع ساز ها را می‌توان به عنوان سازهای اجتماعی توصیف کرد؛ بدین معنا که برای کسانی که مشتاق شرکت در فعالیت های دسته جمعی و گروهی هستند، مناسب تر است.

گزینه های دیگری در بین ساز های زهی نیز وجود دارند که برای انتخاب یک ساز موسیقی از این دسته سازها می‌توان به آن ها نیز اندیشید. این نوع سازهای زهی، بعد کلاسیکی آن ها کمتر است؛ سازهای زهی مانند گیتار، بانجو و یوکلله (ukulele)، که مورد آخری، اخیرا بسیار محبوبیت پیدا کرده است.

ساز مناسب برای موسیقی

همچنین انواع مختلفی از گیتار، که مناسب اهداف و سبک های گوناگون هستند، وجود دارد. به عنوان مثال، گیتار کلاسیک برای اجرای تکی موسیقی (تک نواز) مناسب تر از سایر گیتارها می‌باشد و البته یادگیری آن نیز دشوارتر است.

اگر شما قصد نواختن در یک گروه را داشته باشید، گیتار آکوستیک های بسیاری وجود دارد که برای انواع مختلفی از سبک های موسیقی مناسبند. همچنین گستره ای از گیتارهای الکتریک وجود دارد که جنبه ی سرگرمی بیشتری داشته و ساده تر نیز می‌باشند.

برای انتخاب یک ساز موسیقی از بین انواع این گیتارها، این نکته نیز جالب است بدانید که بسته به گیتاری که انتخاب می‌کنید، گیتارها می‌توانند هم برای افراد درون گرا و مستقل، و هم برای افراد با شخصیت های باز و برون گرا و اجتماعی تر مناسب باشند.

ساز های بادی (Woodwind instruments):

ساز های بادی، به دو دسته ی کوچک و بزرگ تقسیم بندی شده اند. ساز های بادی کوچک مثل فلوت و کلارینت، که جمع و جور هستند و به راحتی حمل می‌شوند. و نوع بزرگ آن ها مانند باسون و ابوا، که در حمل و نقلشان باید توجه و مراقبت زیادی لحاظ نمود؛ چرا که این آلات موسیقی بسیار ظریف و شکننده هستند.

برای انتخاب یک ساز موسیقی از رسته ی ساز های بادی، بهتر است بدانیم که برای مثال در طی یادگیری فلوت و کلارینت، سرعت پیشرفت اولیه خوب است و پتانسیل برای تغییر ساز به ساکسیفون – سازی که فضا در آن برای بداهه نوازی زیاد است- وجود دارد.

این ساز ها نیاز به بودجه ی زیادی برای خرید ندارند و نوع حرفه ای و شکیل آن ها نیز زیاد گران نیست. اما در مورد باسون و ابوا، این ساز ها نیز مستلزم نگهداری و مراقبت زیادی هستند و البته قیمت آن ها نیز تقریبا زیاد است.

علاوه بر استفاده ی این نوع سازها در سبک موسیقی کلاسیک، در سبک های مختلف دیگری از جمله سبک موسیقی جاز، فولک (محلی) و پاپ نیز به کار می‌روند.

ساز های برنجی (Brass instruments):

ساز های برنجی، هم به آسانی در دسترس هستند و هم قیمت معقولی دارند. این ساز ها صدای قوی و پر حجمی ایجاد می‌کنند و یادگیری مقدماتی آن ها نیز زیاد سخت نیست. ساز های برنجی نسبتا بزرگ هستند اما اندازه های کوچک آن ها هم برای کودکان وجود دارد.

شیپور فرانسوی (French Horn) یکی از سخت ترین ساز های برنجی برای یادگیری به حساب می‌آید؛ چرا که شمار زیادی نت موسیقی، تنها از طریق تغییر دادن شکل لب ها به وجود می‌آید.

برای انتخاب یک ساز موسیقی از این نوع، این نکته را هم لازم است اشاره کنیم که این ساز برای افراد سخت کوش و مصرّی که دوست دارند خود را به چالش بکشند، مناسب است؛ ولی ارزشش را دارد به این خاطر که همواره نیاز به نوازنده ی شیپور در گروه ها و ارکستر های موسیقی وجود دارد.

ترومپت (Trumpet) نیز سازی است که حمل و نقل راحتی دارد و برای افراد مستقل و دارای روحیه ی اجتماعی مناسب است. ترومپت های زیادی در اجرا های موسیقایی وجود دارد؛ اما نکته ای که در مورد انتخاب یک ساز موسیقی باید در مورد ترومپت بدانیم، این است که تغییر دادن ساز از ترومپت به سمت دیگر ساز های برنجی، مهارت نسبتا بالایی می‌خواهد. این موضوع نیز به دلیل شکل دهان یا دهانه ی این ساز است.

ترومبون (Trombone) ساز برنجی دیگری است که از قیمت مناسبی برخوردار است اما حمل و نقل آن دشوار است؛ اگرچه باید اشاره کرد که کودکان به آسانی و در همان ابتدای کار مجذوب این ساز می‌شوند و صدای خوبی هم می توانند از این ساز بیرون آورند. ترومبون برای افراد هنردوست و نسبتا اجتماعی که تمایل به ابراز وجود و نشان دادن خود دارند، مناسب است.

توبا (Tuba) نیز یک ساز برنجی خیلی بزرگ و گران است. به دلیل کم بودن تعداد نوازندگان توبا، یادگیری این ساز می‌تواند فرصتی برای زودتر وارد شدن به ارکستر باشد. این ساز برای افرادی که از عضویت داشتن در یک گروه لذت می‌برند، عالی است.

در هنگام انتخاب یک ساز موسیقی از بین بادی ها و یا برنجی ها، باید به وضعیت سلامت خودتان نیز توجه داشته باشید. ریه های قوی، یک ضرورت در انتخاب این نوع ساز ها می‌باشد؛ بنابراین کسانی که مشکلات تنفسی دارند، بهتر است سازشان را از سایر گروه های سازی انتخاب کنند.

ساز های کلیدی یا شستی دار (Keyboard instruments):

اصلی ترین ساز کلیدی، پیانو است که همه جا نشانی از حضور خود دارد. پیانو، یک پایه ی تئوریکی عالی برای یادگیری هر نوع ساز دیگری ایجاد می‌کند؛ بنابراین یک ساز ایده آل برای شروع است. این ساز بدنه ی بزرگی داشته و به آسانی قابل حمل نیست؛ اما می‌شود گفت دکور زیبایی به هر مکانی می‌دهد. حتی اگر شما مدتی باشد که نواختن پیانو را متوقف کرده باشید.

در انتخاب یک ساز موسیقی شستی دار، و به خصوص پیانو، باید اشاره کرد که قطعات موسیقی مختص پیانو بسیار متنوع است و شما می‌توانید به آسانی یکی را تهیه کنید و حدی برای آن متصور نیست. واضح است که هرچه قیمت این ساز بالاتر رود، کیفیت آن نیز بیشتر می‌شود؛ اما نکته ی جالبی در مورد پیانو وجود دارد، این که اگر شما در یک مدرسه ی موسیقی و یا آکادمی شرکت کنید، معمولا انواع مختلفی از پیانو و با کیفیت های متفاوت برای استفاده ی شما وجود دارد.

پیانو برای افراد مستقل و کسانی که شخصیت آرامی دارند، مناسب است. به این دلیل که پیانو معمولا یک ساز سولو (Solo) محسوب می‌شود. (یعنی نواختن آن به تنهایی و بدون همراهی ساز های دیگر نیز صدای خوبی دارد.) البته این بدان معنا نیست که پیانو نمی‌تواند با یک یا چند ساز دیگر نواخته شود و یا این که در ارکستر ها کاربرد ندارد.

پیانو سازی است که بسیار منعطف و تطبیق پذیر با انواع سبک هایی است که از کلاسیک شروع می‌شوند و رفته رفته به سمت سبک موسیقی پاپ می‌روند. نوازندگان پیانو می‌توانند در جریان پیشرفت خود به سمت ساز های دیگری نیز، همچون ارگ (Organ)، هارپسیکورد (Harpsichord) یا آکاردئون(Accordion) بروند.

ساز های ضربه ای (Percussion instruments):

ساز های ضربه ای حجیم هستند و سر و صدای زیادی هم دارند. بنابراین در هنگام نواختن این ساز ها، باید اتاقتان را از نظر صوتی عایق کنید تا این سرو صداها به بیرون نرود. نواختن این ساز ها بسیار سرگرم کننده است و یادگیری آن ها هم نسبتا ساده می‌باشد. همچنین مسیر شغلی خوبی در ارکستر برای این ساز وجود دارد.

نوازندگان طبل (Drum)  قابلیت جذب زیادی برای نوازندگی در ارکستر ها را دارند. نواختن طبل برای افراد پر انرژی بسیار مناسب است. این موضوع با مشاهده ی کسانی که در سبک جاز و یا راک طبل می‌نوازند، کاملا واضح است.

در انتخاب یک ساز موسیقی از دسته ی ضربه ای ها، می توان همچنین به این نکته اشاره کرد که ساز های ضربه ای و به خصوص طبل، برای آن دسته از کودکانی که نیاز به آموزش های خاص دارند، مثلا کودکانی که از اتیسم رنج می‌برند، بسیار رضایت بخش است و احساس امنیت روانی را به هنگام نواختن در آن ها ایجاد می‌کند.

ساز های موسیقی که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفتند، بیشتر کلاسیک گونه هستند و همچنین تنها ساز های این عرصه نیستند. ساز های گوناگون بیشتری نیز وجود دارند که به دلیل این که به راحتی در یک گروه جای داده نمی‌شدند، در اینجا ذکر نشده اند. مهم نیست که شما تصمیم می‌گیرید که چه سازی را برای نواختن انتخاب کنید؛ بلکه مهم ترین جنبه این است که عاشق نوازندگی و شنیدن صدای آن ساز باشید.